Nog altijd zomer...

Merhaba!

Wat een leven in Istanbul. Het is vandaag 6 november en ik kan nog steeds ’s morgens zonder jas naar mijn ontbijt wandelen, ’s middags rondhuppelen in mijn zomerkleren en me ’s avonds in een dun zomerjasje overal naartoe verplaatsen. Iedereen is er verbaasd over hoe lang het hier mooi weer blijft. Dit is helemaal niet normaal voor Istanbul en wij hebben dus de perfecte herfst uitgekozen om in hier te verblijven. De afgelopen maand heb ik elke week gedacht ‘dit zal wel de laatste week zijn dat het mooi weer is’ maar het houdt gewoon niet op! Maaaaar dit is vast echt de laatste week!

Ik heb het ONTZETTEND druk. Ik geloof niet dat ik het ooit zo druk heb gehad in Nijmegen. Een van mijn leraressen is zwanger en het leek haar baby een goed idee om de boel eens even goed door de war te schoppen. Wat er precies is weet ik niet, maar ze moet nu in ieder geval drie weken eerder met zwangerschapsverlof en ons hele schema wordt zonder pardon drie weken vooruit geschoven.
De komende 3 weken staan er dan ook vier midterms, een toets, een paar quizzes (lees: onverwachte overhoringen (het lijkt soms net de middelbare school hier)), een assignment en vier groepsprojecten op het programma. Hoe ik dat in drie weken voor elkaar ga krijgen weet ik zelf ook nog niet, maar we zullen er wel uit komen uiteindelijk.

Ik heb in ieder geval weinig tijd om rond te zwerven in Istanbul, dat is wel jammer. Zondag ga ik wel iets heel leuks doen, namelijk samen met Sacha en Willem meedoen aan de ‘Istanbul Marathon’.
Don’t worry, ik ga geen hele marathon lopen, het is ‘slechts’ de 8 kilometer. Maar wel supergaaf, want we gaan over de Bosphorus brug lopen! Voor de rest ben ik bang dat ik de komende weken niet veel interessants te vertellen ga hebben. Het is vooral druk druk druk!

Ik kan je wel aanraden dat als je een echt avontuur wil beleven, je mee moet gaan op een tripje met erasmus studenten. In de bayram vakantie (religieuze feestdagen) ben ik mee geweest op een georganiseerde trip van 5 dagen. Wij waren met ongeveer 10 mensen van Sabanci en er gingen nog een heleboel andere erasmusstudenten mee van andere universiteiten in Istanbul (en dat zijn er veel). We waren met ongeveer 60 mensen.
Het was heel erg leuk om ook mensen van andere universiteiten te ontmoeten. En er waren weer GIGANTISCH veel Nederlanders. Waar ze vandaan komen weet ik niet, we zijn maar zo'n klein landje, maar Nederlands vind je overal.

De organisatie was helaas nogal Turks en dat ging niet altijd even soepeltjes. We begonnen de trip met een busreis van 10 uur (’s nachts) van Istanbul naar Izmir. De meeste mensen waren in de veronderstelling dat we een dag in Izmir zouden doorbrengen, maar dat bleek niet zo te zijn. Er stond maar liefst 2 uur gepland voor Izmir. Het was de eerste dag van de Bayram en alles is dan dicht. Dus twee uur in een uitgestorven stad heeft ons niet echt een goed beeld gegeven van Izmir helaas.
Na die twee uur mochten we weer, stinkend, de bus in. Aan het einde van de middag kwamen we aan in Bodrum! Na meer dan 24 uur konden we eindelijk een douche nemen. Het was voor niemand echt duidelijk dat we ZO lang geen hotel zouden zien, dus niemand had er aan gedacht om spullen mee te nemen om zich op te frissen.

Als echte erasmus studenten moesten we 's avonds natuurlijk wel meteen gaan stappen. We waren de vorige dag om 12 uur ’s nachts vertrokken met de bus dus we hadden zo’n 36 uur amper slaap gehad, maar dat mocht de pret niet drukken.
De volgende dag gingen we aan het strand liggen (EIND OKTOBER), het befaamde kasteel van Bodrum bezichtigen en aan het eind van de middag verder naar Fetiye. We hadden weinig tijd om het kasteel te bekijken volgens onze reisleider, want we moesten om uiterlijk vier uur de bus hebben, anders waren we te laat in Fetiye voor het avondeten. Vervolgens gaat hij in het kasteel 10 groepsfoto’s maken, waardoor we inderdaad te laat zijn. Om 4 uur bedenkt hij dat we ook nog moeten lunchen en bestormen we met z’n 60en even 2 dönertentjes omdat we zo snel mogelijk eten moeten hebben. Die mannen als gekken broodjes döner maken. Waarschijnlijk hebben ze meteen hun dagomzet verdubbeld.

Gelukkig kregen we nog wel te eten die avond. Iedereen was lyrisch over het eten. Na het afgrijselijke voedsel dat we bij het vorige hotel kregen en de smaakloze prut van de cafetaria op de campus was dit buffet hemels. Eten met smaak!

De volgende dag in Fetiye gingen we een boottocht maken en zwemmen naast de boot, daarna hebben we de rest van de middag doorgebracht op het strand bij de Blue Lagoon. Het was maar liefst 25 graden. Wat een straf.

De volgende ochtend vertrokken we naar Pamukkale. Daar was ik al eerder geweest, maar het is echt prachtig. Dikke pakketten van kalksteen met warm water bronnen. Je bent verplicht om je schoenen uit te doen en dan kan je over het kalksteen door het water banjeren. Rond 5 uur nog de zonsondergang erbij en het plaatje was compleet.

’s Avonds begon het gedonder. We zouden om 6 uur verzamelen om met de bus terug te gaan naar Istanbul.
In de planning had gestaan dat we twee dagen in Fetiye zouden blijven, dan de volgende dag naar Pamukkale zouden gaan voor 2 uur en daarna terug zouden rijden. Maar omdat de reisleiders hadden gemerkt dat dingen niet zo snel gaan met een grote groep (wat een intelligente gedachte voor een reisleider) hadden ze besloten om 1 dag in Fetiye te blijven, dan een hele dag naar Pamukkale, daarna in een hotel slapen en de volgende ochtend terugrijden naar Istanbul. MAAR toen bedachten wij heel slim, dat het maandag de laatste dag van de bayram was en IEDEREEN terug zou komen naar Istanbul. In combinatie met het turkse verkeer is dat een drama. En dat moeten de exchange studenten aan de reisleiders vertellen. Het is altijd een grote chaos op de weg dan, waarbij je er 9 uur over kan doen om 50 kilometer te rijden.
Wij stelden voor om meteen na Pamukkale terug te rijden, dan verspilden we tenminste ook geen hele dag met rijden. Dat vonden de reisleiders een goed idee en dat hadden ze ook met de groep besproken.

Ze hadden alleen een pools stelletje en vooral een Poolse met een zeer sterke mening over het hoofd gezien. En die begonnen op zondagavond ineens te protesteren. Niet dat er toen nog iets aan te doen was, want we waren al een dag eerder weg gegaan uit Fetiye. Er zat niets anders op om die avond terug te rijden, maar ze was boos en niet een beetje ook.
Ze begon tegen de reisleider te schreeuwen en er ontstond een grote chaos. Iedereen was met elkaar aan het discussiëren, de reisleiders wisten niet meer wat ze er mee aan moesten, mensen begonnen tegen het Poolse meisje te schreeuwen, omdat zij onze terugreis aan het vertragen was en we stonden in een restaurant.. De arme man wist niet waar hij moest kijken. 60 boze mensen op zijn terras en er konden geen klanten meer bij.
We hadden 25 lira teruggekregen, omdat dat de kosten van het hotel waren voor die nacht, maar zij eiste 70 lira. 1/5e deel van haar geld omdat ze een dag korter had. Op zich best logisch, maar ze had dat moeten melden voordat we waren vertrokken naar Pamukkale ’s morgens. Ze weigerde om de bus in te stappen voor ze haar geld kreeg.
Een uur later hebben we tegen ze gezegd dat we weg zouden gaan en dat hun bagage in de bus zat, dus dat ze maar beter mee konden gaan en dat gebeurde gelukkig.

De terugreis verliep verder prima. Bij de ferry vlakbij Istanbul was het al superdruk, dus ik moet er niet aan denken hoe het er daar uit gezien zou hebben als we daar 12 uur later geweest waren. Om 7 uur ’s ochtends waren we weer thuis.

Organisatie was duidelijk niet het sterkste punt van deze reisleiders.

Maar het was een supergezellige trip en we hebben heel veel lol gehad.

Verder heb ik eigenlijk de laatste tijd niet heel veel bijzonders meegemaakt, behalve een paar leuke feestjes, maar dat is hier vaste prik!


Görüşürüz! Tot snel!