Karlijn's adembenemende avonturen in Istanbul #11

Hier zijn ze dan weer! Mijn fantastisch enerverende belevenissen in Istanbul van de afgelopen maand!

Ik heb de afgelopen maand meerdere keren een dagtripje gemaakt met een groep exchange studenten. Er zijn hier wat Turkse studenten die zelf graag hun Engels willen verbeteren en het leuk vinden om exchange studenten te leren kennen en daarom wat culturele uitstapjes organiseren. De groep exchange studenten bestaat dit semester voor een groot deel uit Aziatische studenten. Daar heb ik niets tegen natuurlijk, maar om de een of andere manier vind ik het wel moeilijk om echt goed contact met hen te hebben. Je hebt toch een heel groot cultuurverschil. En tijdens de tripjes werd ons stereotiepe beeld van de Aziatische toeristen toch wel bevestigd. Ze maken echt héél véél foto’s. Met een klein groepje Europese studenten hebben we 15 minuten in het gras liggen wachten, omdat ze heel druk waren met foto’s maken van het zand op het strand.. Een beetje apart vonden wij, maar ze hadden het in ieder geval naar hun zin en daar gaat het om! :)
Met Deniz heb ik ook nog een keer een tripje gemaakt en toen hadden we de bizarre ervaring dat er een dag géén verkeer was in Kadiköy. Dat zegt jullie waarschijnlijk niets, maar op deze plek staat het altijd helemaal vol met auto’s, taxi’s en dolmuş-en die toeteren alsof hun leven er vanaf hangt, dus als die er dan ineens niet zijn is dat raar! We wilden ergens heen aan de andere kant van Kadiköy, maar dat kon dus ineens niet, want er was geen vervoer. Uiteindelijk zijn we maar een lekkere wafel gaan eten in Ortaköy. Dat is echt een aanrader, de lekkerste wafels ter wereld denk ik! (of in ieder geval in Istanbul)

Op de campus is een van onze meest enerverende momenten op de dag ons (bijna) dagelijkse tripje naar de Starbucks. Ze hebben sinds een tijdje de gewoonte om bij Starbucks je naam te vragen om op de beker te schrijven en dat levert bij ons, als exchange studenten, de meest hilarische verschrijvingen op. De eerste keer dat ze om mijn naam vroegen, keek de jongen achter de counter me nogal wanhopig aan en zei ‘anlamadım’ (turks voor ‘ik begrijp het niet’) en hij schreef dat vervolgens ook op de beker. In de weken daarna evolueerde mijn naam van ‘anlamadım’ naar ‘cariline’ of ‘corolaine’ naar het bijna correcte ‘carlain’. Het erge is dat ze ons daar nu kennen en onze bestellingen al uit hun hoofd weten, maar elke keer is het toch weer paniek als ik er aan kom ‘oh shit daar heb je dat meisje met die ingewikkelde naam weer!’ :)

Ik ben dit semester twee talen aan het leren. Turks én Frans. Dat is nog gecompliceerder dan ik dacht. Ik ben momenteel aan het studeren voor mijn Franse midterm, maar elke keer als ik een zin probeer te maken in het Frans kom ik alleen maar op de Turkse woorden. Zelfs bij eenvoudige dingen als ‘gisteren’ weet ik nog dat dat in het turks ‘dün’ is, maar vergeet ik dat het in het frans ‘hier’ is. Dus de midterm wordt nog een uitdaging . Maar met mijn Turks gaat het daarentegen steeds beter. Ik krijg natuurlijk meer oefening nu. Özkan blijft net zo lang in het Turks tegen me aan praten tot ik het wel moet begrijpen (en wordt wanhopig als ik na de 100ste keer nog steeds niet weet wat een bepaald woord betekent). En doordat ik regelmatig een turkse voetbalwedstrijd kijk op TV met een heleboel turken om me heen, leer ik ook nog genoeg turkse scheldwoorden, wat natuurlijk altijd leuk is.

Ik heb ook weer een groepsproject dit semester. Ik ben erg benieuwd wat dat gaat worden dit keer, mijn ervaringen vorig semester waren niet zo goed. Na onze eerste meeting hier werd ik raar aangekeken, omdat ik van de plek waar we hadden afgesproken naar mijn dorm wilde lopen (dat was misschien 5 minuten lopen, zo groot is de campus nou ook weer niet). Maar dat kan natuurlijk niet en ik moest met ze mee rijden naar de dorms met de auto. Dat blijf ik nog steeds heel apart vinden. Mensen gaan van hun dorm met de auto naar de sportschool. Dat is wel 5 minuten lopen, okee misschien 7, laat ik het niet onderschatten, maar voor mijn gevoel verpest met de auto gaan het idee van naar de sportschool gaan :).

Deze maand vierde ik ook mijn 21ste verjaardag. Wel raar om mijn verjaardag voor het eerst zonder mijn familie en vrienden in Nederland te vieren. Gelukkig waren ze me hier ook niet vergeten. Özkan had samen met Deniz heel lief een surpriseparty geregeld om twaalf uur ‘s nachts. Ze hadden zelfs geprobeerd om Coraly, Stefano en Steffie op skype te krijgen, zodat die ook ‘bij’ het feestje konden zijn. Helaas werkte dat niet en zaten zij een uur voor niets achter hun computer (de arme schatten :) ). Op mijn verjaardag stortregende het de hele dag, dat was een beetje minder, maar het was een leuke dag!

We hebben afgelopen maand ook het cultureel centrum van de universiteit ontdekt. Ze hebben hier een gigantische zaal waar musicals, concerten etc. worden gehouden en dan geen flutproducties, maar ook echt gewoon van goede kwaliteit. De zaal is Chassé Theater waardig te noemen, dus dat zegt wat :). We hebben een Jazz concert van het Boğaziçi Jazz Choir gezien (koor van de Bosphorus Universiteit) en afgelopen week zijn we naar een Bollywood musical geweest, dat was ook geweldig om te zien.

Dit semester ben ik er ook eindelijk in geslaagd om vaker te gaan koken. Ik kom bijna nooit meer in de cafetaria (jullie kunnen je mijn gemekker over het eten daar waarschijnlijk nog wel herinneren). Ik kon het niet meer aan om daar nog een semester elke dag te eten. Meestal eet ik nu in een van de andere cafe’s (dat is niet goed voor je portemonnee helaas) of ik kook zelf, meestal samen met Özkan. Dat is wel een beetje een uitdaging met de keukens hier, veel op en neer rennen tussen je kamer en de keuken (de keukens hebben bijvoorbeeld geen koelkast) en het feit dat mensen het leuk vinden om je spullen uit de keuken te stelen, maakt het ook niet makkelijker, máár het is wel leuk om te doen.

We zijn ook weer eens uit geweest vorige week, dat was de eerste keer voor mij dit semester, schandalig natuurlijk. De terugreis in de bus van Taksim naar de campus was de ergste ooit. Geloof me alcohol en een busrit van driekwartier is géén goede combinatie. Eén meisje had OVER (ja je leest het goed OVER) de buschauffeur heen gekotst en ook een jongen naast ons had alles ondergekotst. Die lucht verspreidde zich natuurlijk meteen door de hele bus met het gevolg dat iedereen zich daarna helemaal niet lekker voelde. Ik ben nog nooit zo blij geweest om een bus uit te zijn! We stonden nog 10 minuten bij te komen naderhand.

Nu hebben we springbreak, een week vakantie dus. Ik ben deze week gewoon op de campus. Het is een beetje stil hier nu, maar
we zijn nog hier met een klein groepje mensen, dus we vermaken ons wel. Wat dagtripjes maken, pogingen doen tot (not) studeren, lekker relaxen en van het LENTE weer genieten. Want dat is er nu eindelijk wel. Hoewel, nu, terwijl ik dit aan het schrijven ben stortregend het, maar de komende dagen moet het stralend zonnig en 20 graden worden. Geweldig! :)
En ohja, dat sportregime waar ik vorige maand over sprak, dat is helaas alweer een beetje verzwakt (was te verwachten natuurlijk)