En we gaan nog niet naar huis.. nog lang niet!

Na heel lang nadenken heb ik voor mezelf een beslissing genomen, iets dat ik 3 maanden geleden nooit had kunnen dromen. Het was voor mij een grote stap om naar het buitenland te gaan, maar eigenlijk al vanaf de eerste maand dat ik hier was werd het voor mij duidelijk dat ik na vier maanden nog niet weg wilde. Vanaf de eerste dag voelde ik me hier op mijn plaats. Bij elke week die voorbij ging, dacht ik er vooral aan dat ik straks weer terug naar Nederland moest. Ondanks dat ik iedereen in Nederland mis, wilde ik gewoon niet dat de tijd hier al voorbij zou zijn. Toen bleek dat het zowel vanuit Nijmegen als vanuit Sabanci niet als een probleem werd gezien als ik hier een semester langer zou blijven was de beslissing snel genomen.

IK BLIJF TOT JUNI IN ISTANBUL!!

Het plan is dan om in plaats van op de campus in Kadiköy te gaan wonen. Mijn roomie had sowieso al iemand anders beloofd om met haar een kamer te gaan delen (omdat ze dacht dat ik na een semester wegging) en omdat alles zo ver weg is van de campus lijkt het me ook wel heel leuk om in de stad te wonen. En het is natuurlijk weer een hele andere ervaring!

Ik mocht alleen hier blijven als ik het thuisfront beloofde om in de semesterbreak naar huis te komen en dat wilde ik zelf natuurlijk ook heel graag, dus ik ga in januari lekker 2 weken naar Nederland om iedereen weer te zien!


Maar wat is er de afgelopen maand allemaal gebeurd. Gelukkig hou ik een dagboek bij, anders kon ik het me nooit allemaal meer herinneren.

Ik heb na 2 maanden eindelijk mijn buddy ontmoet. Het doel van een buddy is dat hij je wegwijs maakt op de campus en je helpt met problemen die je hebt met het integreren in het leven hier. Vrij nutteloos dat ik hem dus pas na 2 maanden ontmoet, maar het was wel leuk om eindelijk in het echt kennis met hem te maken. Ik ben gezellig wat met hem gaan eten bij de Hangar (restaurant op de campus) samen met nog twee andere Nederlandse vrienden. Net als alle Turken is hij een groot voetbal fan, helaas is dat niet echt een onderwerp waar met mij over te praten valt. De andere Nederlanders zijn gelukkig voor hem wel grote voetbalfanaten. Ik kan nog steeds Fenerbahce en Galatasaray niet uit elkaar houden. En dat is best wel een probleem, want als je aan een Fenerbahce fan vraagt: ‘jij was toch voor Galatasaray’ vinden ze dat niet grappig! Ik heb volgens mij ook al 100x gevraagd bij welke club Kuyt ook alweer speelt, want dat vinden ze meestal ook interessant. Tenminste als ze voor de club zijn waarbij hij speelt en ik ben dus nu ook alweer vergeten welke dat is! Nee voetbal is niet aan mij besteed.

Hoewel we pasgeleden wel met 3 Nederlanders en 4 Duitsers naar de vriendschappelijke wedstrijd Nederland-Duitsland hebben gekeken. Met de laptop onder onze arm naar de lounge room om hem aan te sluiten op de tv. Alleen paste de tv kabel in geen van onze laptops en bleek de internetaansluiting aan de andere kant van de kamer te zitten. De logica! Dus dat werd gewoon voetbal kijken op een klein laptopschermpje. Helaas bleef het ook nog eens 0-0, dus dat was ook nog eens niets. Het was leuk geweest als we eindelijk eens die Duitsers hadden kunnen verslaan met voetbal, maar helaas.

Samen met Deniz heb ik een interview mogen doen bij Philips, voor ons vak Public Relations. Ik vond het super leuk om Willems kantoor een keer te kunnen zien en het was harstikke interessant om met iemand die in marketing werkt te mogen praten.
In het weekend van 10 en 11 november ben ik bij Sacha en Willem geweest. We gingen namelijk iets heel gaafs doen: de Istanbul Marathon. Wij deden met het Philips team mee aan de 8 kilometer. Omdat Philips een stofzuiger heeft die Marathon heet renden wij daar allemaal rond met een gigantische stofzuiger op ons shirt. Het gave aan de marathon was dat hij over de Bosphorus brug ging. Ik heb van Azië naar Europa gerend! Het was zo ontzettend gaaf om over de brug te mogen rennen. Al die mensen in gekleurde shirtjes over de brug, zo cool! En het uitzicht was natuurlijk geweldig. In het begin kon je niet echt goed wegkomen door de drukte, maar uiteindelijk heb ik de 8 kilometer in 58 minuten gelopen. Aangezien ik niet heel veel getraind had was ik daar tevreden mee.

De afgelopen weken heb ik het ook ontzettend druk gehad met studeren. Het was midterm periode. Ik ben er wel achter gekomen dat ik wel heel veel drukke vakken heb gekozen. Vier groepsprojecten en 5 midterms is toch wel heel veel. Zoveel dat ik de afgelopen tijd eigenlijk amper tijd heb gehad om de stad te verkennen. En waarschijnlijk blijft het tot en met de finals gewoon zo. Ik ga volgend semester waarschijnlijk ook 4 vakken doen in plaats van 5, zodat ik ook nog een beetje vrije tijd over heb om de stad te zien. Maar ik heb al mijn midterms goed afgerond, dus dat is wel weer mooi.

We hebben de bioscopen hier ook ontdekt. De afgelopen weken twee keer naar de film geweest. Twilight en James Bond. Het is wel super leuk dat het begin van James Bond zich in Istanbul afspeelt en bovendien kunnen we met de Turkse ondertiteling mooi ons Turks oefenen.
Met Turks gaat het steeds beter. Ik kan al aardig wat basis dingen zeggen en dan begrijp ik meestal het antwoord ook nog wel. Alleen het nadeel is dat ze dan denken dat je Turks spreekt en een heel verhaal tegen je beginnen te leuteren in het Turks. En dan moet ik ze heel dommig aankijken en zeggen dat ik het niet begrijp! Of dat ik heel zelfverzekerd 2 thee bestel, maar per ongeluk 1 zeg in plaats van 2. De keer daarna dat ik daar thee ging bestellen vroeg ze nog een keer extra of ik er dit keer echt 1 wilde, haha!

We hebben ook met 3 Duitsers, 1 Italiaan en 3 Nederlanders pannenkoeken gebakken. Heel gezellig en ze waren allemaal helemaal weg van de pannenkoeken. Iedereen is hier trouwens ook helemaal verliefd op pepernoten. Ik heb al via meerdere mensen pepernoten geregeld, omdat ze mensen hier ze zo geweldig vinden. Deniz, mijn roomie, vindt ze absoluut fantastisch. Kru-ied-noten!

Afgelopen weekend kwam Fenna met haar ouders naar Istanbul! Super leuk om haar na 2,5 maand weer eens te zien! We hebben een supergezellig weekend gehad. Lekker wezen stappen met mijn vrienden hier. Clubben is hier zoveel beter dan die saaie cafeetjes in Breda. Dat wordt volgens mij nooit meer leuk als ik eenmaal terug ben in Nederland. Natuurlijk hebben we ook de hele Istiklal afgewandeld en een waterpijp uitgeprobeerd, dat was al een groter succes dan de eerste keer dat ik dat probeerde. Zaterdag lekker de hele dag geshopt en op zondag hebben we Ortaköy bekeken en de Galata Tower beklommen. En natuurlijk héél véél thee gedronken. Ik denk dat ik in de 2,5 maand dat ik hier ben al meer thee heb gedronken dan in de 20 jaar ervoor.


Dat was mijn verhaal van de afgelopen maand, wel weer lang genoeg toch!


Ik heb het nog steeds heel erg naar mijn zin hier. En speciaal voor papa: MUTLUYUM!


Heel veel liefs voor iedereen in het koude Nederland (hier is het nog steeds zomerjassenweer NANANA)


Karlijn