Vakantie vieren

Het is alweer eind oktober, hoogste tijd voor een nieuwe update!
Waar zal ik eens beginnen.

Het waren weer een paar drukke weken. Weer meerdere leuke feestjes natuurlijk. Ik ben nu ook naar een club geweest waar ze alleen maar turkse muziek draaiden. Een zeer chique club inclusief rode loper, 6 kleerkasten voor de deur, gastenlijst, een grote dure fles vodka op tafel en een mannetje dat om de 5 minuten je tafel kwam schoonpoetsen en nieuwe glazen kwam brengen. Wij als exchange studentjes keken onze ogen uit. Natuurlijk werden we ook weer vervoerd met de privébusjes, want de turkse studenten gaan niet met de campusshuttle, dat is veel te gewoontjes.
Een week later hadden we een heel leuk erasmusfeestje in de Istanbul East 360 bar. Een bar op de 15e verdieping van het Doubletree Hilton Hotel waarbij je 360 graden uitzicht hebt over de stad. Echt geweldig! Maar het stappen is hier echt niet goedkoop. Vooral als je steeds naar dit soort clubs gaat. We moesten 25 TL entree betalen en kregen daarvoor een welkomstdrankje naar keuze. Voor mijn favoriet, mojito, betaal je daar normaal 27 TL, ongeveer 12 euro. Maaaaar je kan natuurlijk ook een flesje vodka bestellen voor 450 TL mocht je dat leuker vinden (en die werden daar ook regelmatig besteld).

Ook nog een mooi avontuur meegemaakt bij het hoofdkantoor van het politiebureau, omdat ik daar mijn residence permit op moest halen. Ik heb weer 3 uur moeten wachten, maar helaas was het dit keer geheel mijn eigen schuld. Ik was daar samen met mijn lieve ex-collega Firouza. Gelukkig spreekt zij turks anders had ik daar waarschijnlijk nog steeds gezeten. Ik moest bij aankomst mijn bonnetje inleveren en dan zouden zij mijn residence permit opzoeken en daarna mijn naam afroepen. Helaas zaten er 2 bonnetjes in mijn mapje, een van het consulaat van Rotterdam en een van hier. Je raad al welke ik dus ingeleverd had. Die medewerkers daar zagen dat briefje waarschijnlijk wel op de stapel liggen, maar herkenden het niet en lieten het lekker gewoon onderin het bakje liggen. En wij ons maar afvragen waarom ik niet aan de beurt kwam. Omdat het niet raar is dat je hier lang moet wachten, bleven we vrij lang zitten, maar na drie uur werd het wel een beetje te gek. Firouza probeerde het te vragen, maar werd meteen afgesnauwd door de mevrouw 'dat zij toch geen informatiecentrum was en ze maar gewoon in de rij moest blijven wachten'. Gelukkig mochten we kort daarna toch aan haar balie komen en kwamen we erachter wat het probleem was. Tien minuten later werd mijn naam om geroepen (Karliejien), had ik een leuk gesprek met de mannelijke baliemedewerker over PSV en was mijn residence permit boekje binnen.
De Turkse bureaucratie is nog niet erg genoeg, dus Karlijn maakt het graag nog wat moeilijker.

Het eten hier op de campus is echt bedroevend slecht. De kip is altijd droog, de groenten zijn koud en smaken nergens naar en er is niet veel keuze. Maar als nog eet ik hier veel te veel, dus ik vond dat ik maar eens serieus moest gaan sporten. Ik ben naar de personal trainer geweest en heb een trainingsschema gekregen. Drie keer per week trainen en ik zou nog een bodycheck krijgen. Daar was alleen een specifiek apparaat voor nodig en dat was kapot. Máár als ik volgende week terug kwam zou hij er zijn. Niets. Twee weken later, nog niets. Drie weken later als ik mijn 'heerlijke' diner sta uit te kiezen, komt de personal trainer heel blij op me af gelopen en vertelt hij me dat het apparaat er is! Op punctualiteit hoef je hier ook niet te rekenen. Vooral heel relaxt met alles om gaan en je niet te druk maken.
Ik ga nu ook voor vier weken pilates lessen volgen. Tot nu toe vind ik het vrij apart. Het is nogal zweverig en gaat vooral om ademhaling, maar wie weet is het wel heel gezond dus we gaan gewoon nog even door.

Ook nog een brand meegemaakt. Op een middag keken we uit ons dormitory raam en leek het net of er een andere dormitory building in de fik stond. Later bleek dat dit een fabriek ergens naast de campus was. Heel veel sirenes en heel veel dikke zwarte rook, maar niemand keek er van op. Blijkbaar gebeurt dit regelmatig.

Turken blijven hele behulpzame maar soms ook aparte mensen. We waren op een avond op zoek naar wat medestudenten in Kadiköy. Zij hadden ons de duidelijke omschrijving gegeven dat ze in een shisha bar boven een burger king zaten. Wij vonden een burgerking, maar geen bar. Daarna vonden we een turk die dacht te weten wat we bedoelden en ons naar de juiste burgerking bracht. Alleen weer geen bar. Bleek dat ze bedoelden dat de bar in de straat achter de burgerking zat (ZEG DAT DAN). De turk, die de onturkse naam Jack had, wilde heel graag dat we om 12 uur met hem mee gingen naar een feestje, maar onze laatste bus ging om 1 uur maar dat ging niet. Hij vond dat we dan wel een taxi konden nemen. Toen we nog steeds zeiden dat het niet kon, ging hij in zijn telefoon kijken en zei hij dat hij wel een vriend had waar we dan wel konden slapen. We kenden hem net 5 minuten. Hij was vrij vasthoudend. Maar uiteindelijk vonden we de goede bar en kwam alles goed.

Ik heb ook nog een supermooi tripje naar Princes' Islands gemaakt. Dit zijn vier eilanden vlakbij Istanbul. Wij gingen naar het grootste en meest toeristische eiland. In het dorpje zelf was het heel erg druk en het zat vol met toeristen. Maar we huurden wat mountainbikes en we hebben de hele middag over het eiland gefietst. De start was wat moeilijk, want we probeerden een veel te steile weg op te fietsen, maar daarna was het heerlijk. 25 graden, zonnig, langs het water fietsen met super mooi uitzicht. 40 lira betaald voor 3 drankjes en een bordje friet (de helft betaalden we waarschijnlijk voor het uitzicht) en daarna op een rots naar de prachtige zonsondergang gekeken. Op zo'n dag voelt het echt alsof je op vakantie bent.

Ik hoorde van een Turkse studente dat er heel veel studenten zijn hier die hun erasmusperiode in Nijmegen willen doen aan mijn universiteit. Ik heb nog nooit turkse studenten gezien bij ons, dus dit verbaast me nogal, misschien studeren ze allemaal aan een andere faculteit dan!

Afgelopen woensdag zouden pap, mam en Malu aankomen in Istanbul en op donderdag zouden ze mij dan op komen zoeken op de campus. Krijg ik woensdagochtend ineens een telefoontje van Malu dat ze geweigerd is bij de paspoortcontrole. Nadat haar paspoort deze zomer gejat was in Malta en er een heel drama volgde, had ze een noodpaspoort gekregen. Op het paspoort stond dat het een jaar geldig was, maar bij de paspoortcontrole vertelden ze haar dat ze dat paspoort alleen had kunnen gebruiken voor de terugreis vanuit Malta en dat was het. Normaal kan je dan op schiphol een nooddocument aanvragen, maar voor Turkije was dat alleen mogelijk als je nog een officieel document bij je had (rijbewijs of id-kaart) en die heeft Malu niet, dus dat was niet mogelijk. Ze moest als een gek terug naar Breda om te zorgen dat ze voor 12 uur op het stadhuis was om een nieuwe id-kaart aan te vragen. Pap en mam ondertussen de vlucht omgeboekt en ook zo snel mogelijk terug gegaan naar Breda. Na een heleboel gedoe hebben ze met 5 minutes to spare een nieuwe id-kaart weten te regelen en nog drie plaatsen weten te bemachtigen op de avond vlucht van donderdag. Wel een dag minder hier, maar ze kwamen in ieder geval wel!

Vrijdag heb ik ze mijn mooie kamer en de campus laten zien en hebben we Kadiköy bekeken. Verder nog een heel gezellig weekend gehad samen met Sacha en Willem. Het weer is nog steeds super hier, dus daar was mijn familie erg blij mee!

Dit keer echt een hak-op-de-tak verhaal, sorry daarvoor, maar er zit ook niet echt regelmaat in de dingen die ik hier mee maak!

Ik ga trouwens ook nog gewoon 5 dagen per week naar school hoor, ook al doet dit verhaal anders vermoeden. Dat is nog steeds heel interessant, maar wel druk met heel veel opdrachten, groepsprojecten, quizzes en midterms.

Dus we moeten wel oppassen dat we niet te veel doen, dus daarom gaan we woensdag lekker even 5 dagen op vakantie (het is hier namelijk bayram, een vakantie ter ere van het offerfeest en het bevrijdingsfeest en we hebben een week vrij). Ik ga met een groep studenten een 5-daagse trip maken naar Bodrum, Fetiye, Izmir en Pamukkale!! Lekker naar het (hopelijk) warme zuiden!


Tot snel!

Liefs,

Karlijn