The time has come to say goodbye..

Om maar eens even mijn favoriete band te quoten. Het zit er op. Op 13 september 2012 kwam ik aan op Sabancı Üniversitesi, precies 9 maanden later, op 13 juni 2013 vlieg ik terug naar Nederland. Het is zo snel gegaan en het is zo bizar dat ik hier nu bijna weg ga.
Wat studie betreft kijk ik er niet naar uit om weer terug te gaan naar Nederland. Op Sabanci voelde ik me meer thuis dan ik ooit in die twee jaar op de Radboud heb gedaan. Ik heb natuurlijk wel heeel veel zin om mijn familie en vrienden in Nederland weer te zien! Maar ik ga iedereen hier ook ontzettend missen. Er is niets aan te doen, het wordt tijd om in Nederland weer opnieuw te beginnen en het daar net zo leuk te maken als het hier was!
Ik probeer iets te bedenken waar ik over kan schrijven, over wat ik de afgelopen maanden heb gedaan, maar zo heel veel bijzonders was dat niet. Ik moet wel toegeven dat dit semester wat minder avontuurlijk was dan het eerste, maar misschien komt dat nu omdat je hier ook gewend bent. Ik voelde me hier dit semester meer een vaste student. Ik heb wel heel erg het gevoel dat ik Turkije en de Turkse cultuur beter heb leren kennen dit semester. Ik heb intensief contact gehad met Turkse mensen en ik vind dit land en de cultuur geweldig. Hoewel het spreken van de taal nog altijd moeilijk is, leer ik er wel steeds meer over. Ik vind het heerlijk om naar Turkse muziek te luisteren en eigenlijk zijn er weinig dingen die ik als negatief ervaar aan het leven hier. Natuurlijk ben ik me er heel goed van bewust dat ik helemaal niet het echte Turkse leven zie. Sabanci is een van de meest Europese stukjes die je kan vinden en alles is hier goed geregeld en het leven van de Turken waar ik mee om ga is beter dan gemiddeld. Maar dan nog, ik ben verliefd geworden op dit land. Ik wil heel graag de taal nog beter leren beheersen en als ik de kans krijg kom ik hier zo snel mogelijk weer terug.
Natuurlijk hebben we de afgelopen maanden nog wel leuke dingen gedaan. Heel leuk was het dat Stefano en Coraly terugkwamen naar Istanbul voor een weekendje! Omdat we zo intensief met elkaar omgingen in het eerste semester was het heel raar dat ze er het tweede semester niet waren. Toen ze terugkwamen was het ook meteen alsof ze nooit weg waren geweest. Weer met z’n allen stappen, rondhangen op de campus, slenteren door Kadiköy, toetjes eten in de Hangar en naar Fenerbahçe. Super leuk en heel erg gezellig! Jammer dat het zo snel voorbij was.
Een week later was het weer feest, want toen kwamen mijn oom en tante vier dagen naar Istanbul. Voor hen de eerste keer, dus we hebben vier dagen lang de stad verkend. Ook heel gezellig en we hebben een heleboel mooie dingen gezien en leuke dingen gedaan. Het weer begon ook eindelijk goed te worden en bleef goed. 30 graden is hier geen uitzondering 
Het afgelopen weekend was de beste afsluiting van mijn Erasmus die ik me had kunnen voorstellen. Op Sabanci was het Offtown Festival. Waar wij normaal uren moeten reizen om naar de leuke dingen toe te gaan vanaf onze campus in de middle-of-nowhere, kwamen de leuke dingen nu naar ons toe. Twee dagen lang een festival met bekende Turkse artiesten. Het was geweldig. Prachtig weer en dan tot midden in de nacht met allemaal leuke mensen in het gras zitten en van de muziek genieten. Normaal is alcohol verboden op de campus, maar nu was het voor twee dagen ‘soort van’ toegestaan. Mensen moesten het zelf kopen buiten de campus, maar het mocht wel gedronken worden. Dus daar werd natuurlijk ruimschoots van geprofiteerd en het was geweldig om te zien.
Zaterdag was helemaal fantastisch. ’s Middags de hele middag met een groep vrienden op het gras genoten van verschillende Turkse bands, waaronder Yüksek Sadakat, die ik heel erg leuk vind (zegt jullie natuurlijk niets).
’s Avonds verplaatste het festival zich naar het tweede podium in het gigantische amfitheater van de universiteit. Ik was daar nog nooit geweest, maar het is gigantisch en er waren super veel mensen, dus het was prachtig om te zien. Eerst kwamen er wat rockbands waarbij iedereen helemaal uit zijn dak ging. En toen kwam Candan, een hele bekende vrouwelijke zangeres. Ik was eerst een beetje verbaasd, want het was 11 uur ’s avonds en toen betrad een vrouw in een lange chique jurk het podium. Ik dacht ‘is dit nou muziek voor 11 uur ’s avonds?’. Misschien was het dat niet echt, maar iedereen ging helemaal los. Ze dansten alsof hun leven er vanaf hing. Op z’n Turks is dat vooral veel met de heupen en de handen. Heel leuk om te zien! Ik was met alleen maar Turkse mensen op dat moment en ik moest ook een poging wagen om Turks te dansen. Aangezien ik totaal geen ritmegevoel heb en zo soepel ben als een houten plank werd dat geen succes, maar leuk was het wel en de muziek was geweldig. Een weekend met alle mensen waar ik het meeste mee om ga hier, Hannah, Claudia, Deniz, Özkan en nog wat anderen. Het had geen mooiere afsluiting kunnen zijn .
Nu gaan we nog even een weekje knallen. Dit weekend op zaterdag én zondag heb ik mijn laatste tentamens. En woensdag vlieg ik naar Fetihye om lekker een weekje aan het strand te liggen met Claudia!
En wees voorbereid, want vanaf 13 juni kom ik jullie allemaal weer vervelen in Nederland!!