Back to school

Ik heb idee dat ik gisteren nog een blogpost online heb gezet, maar ik werd er door mijn lieve papa alweer op gewezen dat het toch echt wel weer tijd was voor een nieuwe. En inderdaad, de vorige was op 23 september, dus dat is alweer meer dan een week geleden. De tijd gaat echt super snel. De dagen vliegen voorbij. Ik kan niet geloven dat het alweer drie weken geleden is dat ik het vliegtuig in stapte.
Ik heb er ook alweer bijna twee weken les op zitten. De manier van lesgeven is hier echt heel anders dan ik gewend ben in Nijmegen. We hebben klassen van ongeveer 20 mensen (ze proberen op deze universiteit een teacher-student ratio aan te houden van 1 op 16) en vrijwel alle lessen zijn verplicht.
In Nijmegen heb ik vooral hoorcolleges met grote groepen studenten. Hier gaat het om kleinschalig onderwijs en interactief onderwijs. Tien procent van je punt bestaat dan ook uit participatie. Daarnaast hebben we midterms en een heleboel groepsprojecten. In Nijmegen zou ik gillend weggerend zijn als ik dit soort vakken moest volgen, maar hier is het eigenlijk heel erg leuk.
Op deze manier kom je ook in contact met Turkse studenten of je wordt daar toe gedwongen. Een van de leraren wilde perse dat er bij een groepsproject één exchange student in elk groepje zat, om ons goed te laten integreren in de Turkse cultuur.
Mijn leraren zijn superaardig. In een van de klassen ben ik de enige exchange student en hij doet er alles aan om mij alles te laten begrijpen. Als hij het over Turkse bedrijven heeft die ik niet ken, gaat hij dat speciaal voor mij nog even toelichten. Hij wijst de Turkse studenten er constant op dat ze Engels moeten praten, omdat Karline het anders niet verstaat.
Nee, pap en mam, jullie hebben mij absoluut geen praktische naam gegeven voor in het buitenland. Het is voor niet-Nederlandse mensen ONMOGELIJK om de ij-klank uit te spreken. Ik heb al veel versies van mijn naam gehoord, maar nog geen een keer de goede. Ik ga momenteel door het leven als: karline, coraline (wat nogal verwarrend is aangezien er hier een ander Nederlands meisje is dat Coraly heet), caroline, karlain of karlin. Het is wel heel erg grappig. De eerste reactie als iemand mijn naam is vraagt is ook altijd iets in de trant van “WHAT did you say?”, “Excuse me” of “Can you say that again?” In Turkije bestaat de combinatie –ij sowieso niet. Ik heb geloof ik ook nog geen een mailtje gehad waarin ze mijn naam goed geschreven hebben 
Over mijn vakken heb ik dus absoluut niet te klagen. Ik vind ze allemaal heel erg leuk en interessant. Het is wel veel werk, want we moeten veel lezen en papers schrijven. Vooral mijn public relations course is heel leerzaam. Ik word uit het niets gedwongen om een team te leiden, te presenteren enzovoort, voor mij een zeer goede oefening. Ik ben blij dat ik zoveel marketing vakken heb gekozen, want ik denk dat dit echt is wat ik later wil gaan doen. De vakken die ik in mijn eerste 2 jaar in Nijmegen heb gehad vond ik voor het grootste deel eigenlijk niet zo interessant, dus marketing ligt mij duidelijk beter. Het enige dat jammer is hier is dat ze geen kerst en oud en nieuw vieren. Ik heb een MIDTERM op EERSTE KERSTDAG en ook op 1 januari zit ik waarschijnlijk gewoon in de collegebankjes. Maar we maken er wel iets van met zijn allen! We hebben al afgesproken dat we met de exchange studenten gewoon een kerstboompje gaan kopen en kerst gaan vieren.
Natuurlijk zijn we niet alleen maar bezig met studeren. Meerdere avonden achter elkaar hebben we een ‘feestje’ gehad op een dormitoryroom van een paar Turkse studenten. Deniz, mijn roomie, heeft heel goed contact met haar Turkse buddy (een Turkse student die je wegwijs maakt op de universiteit) en zijn vrienden, dus daar gingen we met een groepje exchange studenten naar toe. De kamers van de Turkse studenten zijn heel wat luxer dan die van ons. Zij hebben er wel voor gezorgd dat zij ook een koelkast en een bank en dat soort dingen in hun kamer hebben staan (ook best logisch natuurlijk als je hier voor 4 jaar studeert). En met wat proppen pas je best met 10 mensen in een 2-persoons dormitory room. Zoals ik al eerder gezegd had is alcohol verboden op de campus en na 11 uur mag er geen muziek meer gedraaid worden in kamers. Natuurlijk negeert iedereen deze regels. De Turkse studenten hebben een hele drankvoorraad open en bloot op planken in hun kamer staan en ook na 11en vloeit het Efes bier rijkelijk onder het genot van een lekker muziekje. Super gezellig allemaal, hoewel het best moeilijk is om met de Turkse studenten te communiceren als je geen Turks spreekt. Want het niveau van Engels van de Turkse studenten valt nogal tegen.
Op vrijdagavond vierde een van de Turkse jongens zijn verjaardag, ze gingen uit in een club in Taksim. En wij mochten mee. Omdat de shuttles vanaf de campus niet heel vaak vertrekken is het nog best lastig om vervoer naar Taksim te regelen. En wat doen Turkse studenten dan? Ze regelen hun eigen busje. En niet zomaar een busje. Van binnen zag het er uit als een limousine, met 5 luxe stoelen achterin, mooie verlichting en natuurlijk keiharde muziek van o.a. Tarkan (iedereen is hier helemaal fan van zijn kiss kiss song, ik weet de precieze naam niet). Wij hadden absoluut geen moeite met dit alles natuurlijk. We gingen naar een hele gave club, met dit keer een echte rooftopbar (dus niet zoals die grot van de vorige keer) mét uitzicht over de bosporus. Ze verkochten daar gigantische mojito cocktails van 65 tl per stuk en ook daar draaiden de Turkse studenten hun hand niet voor om. 4 of 5 op een avond was geen problemen, ze bleven maar met hun creditcards (of waarschijnlijker: die van hun pappie) wapperen. Het zijn allemaal super lieve en aardige mensen hoor, maar ze zijn gewoon echt heel rijk! Van de 10 medestudenten die er vandaag bij mij in het college zaten, hadden er 9 een iPhone 4. Verder kwam ik vandaag op weg naar de sportschool een porsche tegen. Je wil niet weten wat voor auto’s hier allemaal op de parkeerplaatsen staan!
De Turkse studenten hebben ook allerlei competitieve procedures moeten doorlopen voor ze toegelaten werden aan deze universiteit en wij kunnen hier zonder al te veel moeite te doen gewoon voor een semester komen studeren..
Ik blijf me nog steeds wel verbazen over dingen hier gaan. Ik zag pasgeleden ergens langs de weg ZEVEN mensen van een hoveniersbedrijf aan hetzelfde bloemperkje werken. En ik overdrijf niet, het waren er echt zeven. In Nederland zouden ze daar waarschijnlijk nog geen eens één persoon voor in hebben gezet. Ze hebben hier overal superveel personeel voor.
Ik ben deze week ook naar het politiebureau geweest om mijn residence permit te regelen. Dat was ook een heel avontuur. We waren sowieso al 2,5 uur onderweg om daar te komen (maar dat ligt aan de locatie van de universiteit) met bus, boot, metro en tram. We hebben alle mogelijke vervoermiddelen gehad. Ik verwachtte bij het hoofdkantoor van het politiebureau een mooi gebouw net zoals je vaak bij ambassades hebt, maar het was echt één groot bouwvallig geheel. Helemaal volgestouwd met wachtende mensen, dus het duurde heel erg lang. Als ze daar lunchpauze nemen, betekent het ook gewoon dat alles een half uur stil ligt en jij dus ook mooi een half uur langer mag wachten. We waren ook zo slim om op de terugweg op de eerste ferry die we tegenkwamen te springen en pas toen we aanmeerden kwamen we erachter dat we niet in Kadiköy waren. Gelukkig rijden hier overal dolmus busjes rond (een soort minibusjes) en had ik mooi nóg een nieuw vervoermiddel uitgeprobeerd die dag.
Volgende week mag ik de hele rit weer overnieuw doen om mijn residence permit op te halen. Je leert hier in ieder geval wel om je niet te druk te maken als dingen niet gaan zoals jij wil. Je moet vooral heel veel geduld hebben!
Ik heb ook mijn eerste Turkse lessen gehad. Het is moeilijk, want Turks lijkt in helemaal niets op de talen die ik ken. Bij Italiaans of Spaans kan ik er meestal nog wel wat woorden uithalen, maar bij Turks is dat echt helemaal niets. Het is wel echt nodig om Turks te leren, want er zijn echt heel veel mensen hier op de campus, vooral personeel, die echt geen woord Engels spreken en dan is het heel moeilijk om te communiceren als je geen Turks spreekt.
Ik zal dan ook maar goed afsluiten met een Turkse groet:

Şimdilik hoşçakalin!! (Tot ziens)

Liefs,
Karlijn