DE introductieweek

Vandaag ben ik alweer 1,5 week in Istanbul. Time flies!
Het is hier echt geweldig! Het overtreft al mijn verwachtingen. Ik heb het ontzettend naar mijn zin hier. Elke dag ontmoet ik nieuwe mensen, iedereen is super lief en aardig.
Ik heb er nog geen seconde spijt van gehad dat ik op de campus ben gaan wonen en niet in Kadiköy (wijk van Istanbul die zo’n 40 minuten per bus van de campus af ligt). Op de campus zit je met iedereen bij elkaar en je kan makkelijk dingen met elkaar afspreken. Het is heel erg gezellig!

De introductie begon met twee informatiedagen op dinsdag en woensdag. Dit waren eigenlijk vooral hoorcolleges met informatie over de universiteit of over Turkije in het algemeen. Heerlijke subjectief getinte colleges over Turkije en de Europese unie, waarin ze duidelijk laten blijken dat ze het belachelijk vinden dat Turkije niet toegelaten werd aan de EU en Griekenland wel, maar zeg nou zelf geef ze eens ongelijk! Op zich was het best interessant, maar de pauzes tussendoor waren natuurlijk veel leuker. Er lopen hier zoveel mensen uit verschillende landen rond: meisjes uit Singapore die vinden dat ik super lang ben, japanners die het apart vinden dat Nederlanders overal naartoe fietsen, Italianen die zich afvragen waar wij in hemelsnaam moeten gaan skiën aangezien wij geen bergen hebben enzovoort. Het populairste gespreksonderwerp is hier dan ook het vergelijken van elkaars culturen en talen. Dat kan uren achter elkaar doorgaan.

De eerste introductiedag wordt, natuurlijk, afgesloten met een feestje in Taksim. Om daar te komen moeten we wel een uur met de bus, aangezien onze campus in the middle of nowhere ligt. Aangekomen in Taksim stopt de bus op zijn Turks midden op de weg om ons er uit te laten, zodat wij met zijn allen een paar minuten het verkeer op het plein helemaal plat leggen. Maar dat kan hier allemaal, doet niemand moeilijk over.
De feestlocatie is op zijn zachtst gezegd apart. In een achteraf steegje van de grote Istiklal straat is een shabby cafétje waarin onze zogenoemde rooftop party zou plaatsvinden. De naam zorgde voor hoge verwachtingen, maar daar werd niets van waar gemaakt. We moesten 5 trappen op naar de rooftop, het leek erop alsof het gebouw elk moment kon instorten. Het café leek op een grot en de ‘rooftop’ was een grotachtige kamer met een zeil als dak. Het feest zelf was gelukkig wel heel erg gezellig. Om drie uur moesten we weer terug, want dan vertrekt de laatste bus naar de campus. Helaas gaan busreizen en alcohol niet heel goed samen. Ik verander van plaats in de bus omdat de jongen naast mij bijna over begint te geven. Nog geen 5 minuten laten, begint de jongen naast mij, die er helemaal niet ziek uitzag, óók over te geven!
De volgende ochtend zijn we niet zo blij, want om 10 uur begint de tweede dag van het introductie programma en er staan weer een paar hoorcolleges op het programma. Daarnaast heb ik meteen een flinke verkoudheid te pakken en sta ik niet te springen om mijn bed uit te komen. Ik was niet de enige. De groep is ernstig uitgedund. De eerste dag waren we minstens met 200 man, nu zijn het er nog geen 50.
Een van de interessantere dingen van de dag is dat mijn roomie mijn toekomst gaat voorspellen uit de koffiedrap van een kopje turkse koffie. Mijn roomie is op maandag gearriveerd en we delen dus onze kamer. Gelukkig is het een super lief meisje en ik had het niet beter kunnen treffen met mijn roommate!
Het laatste onderdeel van de introductiedag bestaat uit een tripje naar ViaPort. Dat is een soort mall met allerlei woonwinkels, outletstores en een grote foodcorner. Ik breng de middag daar door met drie aardige landgenootjes 
’s Avonds speelt Galatasaray tegen Manchester United en daar moet natuurlijk naar gekeken worden. We hebben een super mooi restaurant bij het meer op de campus waar iedereen de voetbalwedstrijd gaat kijken (dit is ook het enige restaurant waar je goed kan eten). Opeens valt het op dat er toch al wel best veel Turkse studenten op de campus gearriveerd zijn. Het restaurant zit er vol mee. Ze leven zich erg in in de voetbalwedstrijd.
M’n roomie en haar buddy zijn erg bezorgd over mijn gezondheid, hoewel ik alleen maar verkouden ben, ze regelen thee met citroen voor me en vragen steeds of ik toch echt niet naar het health center wil voor wat medicijnen. Na de wedstrijd worden we met DE AUTO teruggebracht naar de dorms. Het restaurant is 5 minuten lopen naar de dorms, maar de Turkse studenten hier zijn allemaal (vrij) rijk en zij vinden het blijkbaar normaal om met de auto te gaan naar het restaurant.
Donderdag moeten we uitrusten van de zware introductie en de was doen. Aangezien ze hier niet aan wasrekken doen, moeten we de rest van de dag omringd door kledingstukken aan ons bureau zitten. Voor de cafetaria is er ’s middags een soort BBQ met broodjes köfte, GRATIS broodjes köfte. Daar zeggen wij natuurlijk geen nee tegen. Plotseling besluiten we om nog even naar Kadiköy te gaan, wat resulteert in heel hard naar de bus rennen én, omdat we midden in de spits vertrokken, TWEE UUR in de bus. Kadiköy ligt maar 30 kilometer van onze campus af, maar met het turkse verkeer betekent dat niet dat je er zo bent. Uren vast staan in een file is eerder regel dan uitzondering (nog een reden waarom ik blij ben dat ik niet in Kadiköy woon!)
We eten bij een restaurant aan het water met een groep van een man of 10. Natuurlijk gaat het weer over taal. Naast Nederlanders zijn we vooral met Duitsers, Fransen en mijn zwitsers-turkse roomie. Nederlandse ‘scheldwoorden’ zoals viswijf en pannekoek vallen erg in de smaak. ‘Ah viswijf, so then you are the wife of a fish?’ aldus een van de Franse meisjes (denk er even een frans accent en een serieus gezicht bij en je komt niet meer bij van het lachen). Als dranken is German water favoriet bij de Duitsers en Turkish water bij de Fransen (French water is niet te drinken in Turkije blijkbaar).
Op vrijdag hadden we een tripje naar de prinseneilanden gepland, maar helaas stortregent het de hele dag en blijft het bij een tripje naar Kadiköy. Dat tripje is ook niet zo’n succes, aangezien het regent en er niets te doen is in Kadiköy. Maar we vermaken ons prima met thee drinken. Ik vind het nog steeds ontzettend grappig dat wij met een groep van een man of 10 naar een restaurant gaan en er dan unaniem besloten wordt dat we thee drinken. Ie-der-een drinkt hier gewoon thee! De hele dag door!
’s Middags beleven we nog een avontuur met een Turkse schoonmaakster die denk dat mijn twee Nederlandse medestudenten beddengoed aan het stelen zijn uit een gebouw. Elke keer als zij met het beddengoed naar hun dorm willen lopen achtervolgt zij hen en begint in het Turks tegen ze te brabbelen. Het kost heel wat moeite en de hulp van een Turkse medestudent om haar te overtuigen dat ze toch echt gewoon dit beddengoed nodig hebben om hun bedden op te maken. De vrouw vertrouwt het allemaal voor geen meter! De dag wordt weer afgesloten met een lekker kopje thee. Alcohol is trouwens verboden op de campus, dat kan ook een reden zijn waarom iedereen thee drinkt…
Zaterdag hebben we als laatste onderdeel van onze introductie een rondleiding door Istanbul met een gids. Het vertrek met de bus naar Sultan Ahmet om 8 uur ’s ochtends wordt door iedereen erg op prijs gesteld. We bezoeken de Blauwe Moskee, de Haya Sofya en het Topkapi Paleis. Die laatste is nieuw voor mij, dus het is wel leuk om het paleis ook een keer gezien te hebben.
Wij gaan met een groepje met de boot terug naar Kadiköy om daar wat te eten en naar een shisha bar te gaan. Ik moest er toch echt aan geloven: shisha (waterpijp) roken. Dat het nou echt een succes was zou ik niet willen zeggen. Het was in ieder geval een erg gezellige avond en gelukkig drinken we er weer een lekker kopje çay (thee) bij.
Na een rustig dagje vandaag gaat het morgen toch allemaal echt beginnen. De vakantie is voorbij en we moeten weer aan de bak. Morgen maar eens rustig aan beginnen met één college van 45 minuten.
Tot nu toe dus nog geen enkele slechte ervaring gehad. Ik heb alleen nog maar leuke mensen ontmoet en Istanbul is een geweldige stad.. Ook de Turken zijn super aardig. Vandaag was ik onderweg naar de sportschool (die 5 minuten lopen is vanaf mijn dorm). Ik was er bijna, nog 1 minuut ofzo, toen er twee jongens in een auto voorbij kwamen en vroegen of ik mee wilde rijden. Ik zei dat dat niet nodig was, aangezien ik er bijna was, maar ze stonden er op, dus mocht ik meerijden naar de sportschool… In Nederland zou ik er nog geen seconde over hebben nagedacht om bij twee wildvreemden in de auto te stappen, maar hier kan dat (binnen de muren van de campus dan). De mensen zijn zo vriendelijk, geweldig!
Sorry allemaal, maar ik kom echt nog lang niet terug! 

Heel veel liefs uit het zonnige Istanbul!