Welcome to motorbike city!

Hallo allemaal!
(For English, see below)

Twee dagen in Hanoi. Waar zal ik beginnen. Maar gewoon bij het begin denk ik maar. Mijn eerste indrukken van de stad nadat ik onderweg ging van het vliegtuig naar mijn gastgezin was, waren: scooters, heel veel scooters, getoeter, chaos, drukte. En verder: ik wist meteen dat ik op een ander continent was, in Azië wel te verstaan: rijstvelden, mannetjes en vrouwtjes met punthoeden en manden aan een stok over hun schouders, een onbegrijpelijke taal, stalletjes met eten overal en mensen met een soort fobie tegen de zon.

Ik werd hartelijk ontvangen door mijn gastgezin. Ik verblijf bij een Vietnamese familie met twee dochters. Een van de dochters studeert aan dezelfde universiteit als de mensen van mijn AIESEC project en daardoor zijn zij gastgezin geworden. De ouders spreken geen Engels dus dat is soms wel even lastig. Maar met lief lachen en vertaalhulp van de dochters komen we een heel eind.
Vandaag begon mijn eerste avontuur. Ik ging de stad verkennen samen met mijn buddy, een lief Vietnamees meisje. Ze zou me om 8 uur op komen halen. Dat was even slikken, maar iedereen staat hier vroeg op. In Vietnam beginnen mensen om 8 uur ’s ochtends aan hun werkdag. Ik zal straks dus regelmatig om 8 uur op mijn werklocatie moeten zijn, voor de workshops, en aangezien dat heel ver van mijn gastgezin ligt, wordt dat vroeg opstaan vrees ik.

Maar goed, zij stond dus om 8 uur voor de deur, met haar motorfiets. Ik had het kunnen weten. Ik kreeg meteen een mondkapje en helm aangereikt. Want ja hoewel deze manier van vervoer levensgevaarlijk is op alle fronten, zijn ze sinds een paar jaar verplicht om een helm te dragen (nu denk ik niet dat deze helm ook maar iets van bescherming geeft bij een ongeluk, maar goed). En de mondkapjes zijn om je te beschermen tegen de uitlaatgassen en de zon.

De zon. Dat is een issue hier. Vietnamezen vinden het prachtig om wit te zijn. Ik heb vandaag al zo’n 10x gehoord hoe mooi ik ben, omdat ik zo wit ben. Een moeder bleef maar naar mij wijzen en liet haar kinderen naar me kijken, omdat ik een buitenlander was en ik zo wit was. In Nederland klagen we altijd als we wit zijn (toch Fenna en Steffie?), maar hier vinden ze het prachtig. Daarom lopen mensen rond met mondkapjes (hoewel ik daar het belang van bescherming tegen de zon niet voor zie), jassen op de motorfiets met capuchon en beschermende flapjes over de vingers en paraplu’s.

Ik moest even snel een pasfoto laten maken voor mijn buskaart. Na het maken van de foto, hoewel het inderdaad een verschrikkelijke foto was, begint die meneer de hele foto te photoshoppen. Mijn gezicht wordt smaller gemaakt, roodheden worden verwijderd, mijn lippen worden rozer gemaakt én hij maakt mijn huid op mijn gezicht en armen een paar tinten lichter. Als ik aan mijn buddy vraag waarom hij dat doet zegt ze: omdat hij denkt dat je dat zo mooier vind. Waarom ik het mooier zou vinden als ik er op een toch al lelijke foto uit kom te zien als een lijk is mij een raadsel, maar het is een grappig cultuurverschil :P

Maar ik dwaal af: de scooter. Werkelijk ie-der-een heeft hier een scooter. Ik zit nu op mijn slaapkamer dit te typen en de enige geluiden die ik buiten hoor zijn de zoemende geluiden van voorbij scheurende scooters én claxons van scooters. Het is een snelle en handige manier van vervoer. Maar er zijn geen regels. Ben je een voetganger en loop je op het zebrapad? Pech, scooters rijden gewoon door. Wil je oversteken, dan moet je zigzaggend tussen de scooters door en hopen dat ze je niet zullen raken. Stoplicht op rood? Nou en. Wil je linksaf slaan? Richtingaanwijzer? Doen we niet aan. Gewoon naar links beginnen te bewegen en ondertussen veel claxoneren en dan hoop je dat de andere voertuigen om je heen wel afremmen. Ik zag het al een keer bijna misgaan vandaag. Het zou wel handig zijn om een scooter te hebben hier, maar aangezien ik nog nooit scooter heb gereden en het niveau hier toch wel scooter rijden voor gevorderden is geloof ik dat ik het toch maar even bij de bus hou.
Na mijn eerste dag kan ik nog niet zeggen dat ik Hanoi een mooie echt stad vind. Ik heb wel wat mooie dingen gezien, maar over het algemeen vind ik het vooral heel druk, vol en soms ook vervallen. Het is toch echt nog een land in ontwikkeling. Ik heb vandaag de Hoan Kiem meer gezien met daarbij de Ngoc Son tempel. De tempel ligt op een eilandje en wordt verbonden met het land door de rode Huc brug. Verder hebben we ook nog een stukje langs Ho Tay gereden, West lake. Dit is een meer dat niet zo ver van het huis van mijn gastgezin af ligt. Erg mooi en rustig, dit is een opkomende buurt met duurdere huizen, vanwege het mooie uitzicht op het meer. Je kan er ook varen in waterfietsjes in de vorm van een zwaan, dus dat ga ik nog zeker een keer proberen. Het is er ook heerlijk koel in vergelijking met de rest van de stad.

Verder heb ik vandaag zowel ontbijt als lunch buiten de deur gegeten. Het eten vind ik lekker en het is licht en gezond. Mijn ontbijt bestond uit soep met rijstnoedels, groenten en bief. En als lunch aten we spring rolls gevuld met bief en groenten, een soort gefrituurde bolletjes en nog meer groenten en bief. En bij het avondeten eten we rijst en gebakken tofu gevuld met bief. Heel lekker! Er zijn nog een heleboel andere dingen die ik uit wil proberen. Zo lang het maar geen hond is! Ik las in mijn boekje dat er in sommige restaurants 14 honden per dag doorheen gaan. Bah! Gelukkig zijn deze plekken allemaal aan de buitenkant van de stad, dus heb ik hier niet zoveel kans om per ongeluk hond te eten.

Het is echt enorm warm hier. Ik moet er echt aan wennen en ik weet uberhaupt niet of ik er wel aan kan wennen. Deze twee dagen was het tussen de 30 en 37 graden. En het is zo enorm vochtig en plakkerig. Het maakt niet aan wat je aantrekt, maar binnen 2 seconden zitten je kleren aan je lichaam geplakt. Douchen is heerlijk, maar zodra je je handdoek aanraakt is je douche voor niets geweest. Gelukkig hebben we airconditioning op de kamer, anders zou het niet te doen zijn geweest. Maar de Vietnamezen zelf roepen ook continue dat het zo warm is, dus misschien wend het wel nooit. De SULA’s zijn in ieder geval in grote getale aanwezig!

Morgen heb ik mijn eerste ‘werk’dag met AIESEC. Er zijn meer dan 100 aanmeldingen voor het project waar wij workshops voor gaan geven en morgen worden er uit deze aanmeldingen 50 studenten geselecteerd. Wij zijn nu pas met twee EP’s (exchange participants), maar wij gaan het team van AIESEC uit Hanoi helpen met het voeren van interviews met de kandidaten. Eerst staat er nog een (ongeveer) anderhalf uur durende busrit naar de locatie op de planning: twee bussen, geen idee waar ik moet zijn en 1 woord Vietnamees sprekend ‘Xin Chào’ (hallo), denk ik dat dat een hele interessante ervaring gaat worden. Ik ga denk ik alvast maar briefjes met mijn bestemmingen erop maken. Wordt vervolgd!

Liefs Karlijn

------------------------------------------

Hello everyone!

Two days in Hanoi. Where shall I start. Just at the beginning I guess. My first impressions of the city when I was on my way from the airport to my host family were: motorbikes, a lot of motorbikes, chaos, noise. And I knew immediately that I was on a different continent, in Asia: rice fields, men and woman with pointed hats and baskets attached to a stick they hold over their shoulders, an impossibly difficult language, stalls with all kinds of food and everywhere people with a huge aversion against the sun.

I was greeted heartily by my host family. I am staying in a Vietnamese family with two daughters. One of them studies at the same university as the people from my AIESEC project and that is why they became a host family. They are very nice. The parents do not speak English so that is sometimes a little difficult. But we just smile at each other and their daughters help us translate what we want to say, so it is really nice.
Today my first adventure started. I was going to explore the city together with my buddy, a really nice Vietnamese girl. She would come to pick me up at 8. Quite early actually, but everybody gets up early here. In Vietnam people start working at 8 in the morning. So I will have to be at my project at 8 in the morning regularly for my workshops, I guess. And considering that the location is very far from my host family’s house this means that I will have to get up very early, I fear :)

But well, she stood in front of my door at 8, with her motorbike. I could have known! (oh oh my first time on a motorbike). Immediately I got a helmet and a mouth cap. Yes, even though this way of travelling is really dangerous on all sides (more about this later) they are obliged since a few years to wear a helmet (however compared to the helmets we are required to wear when we go on a motorbike I do not think they will give you any protection in case of an accident). And the mouth caps are to protect you against the pollution and the sun.

The sun. That is an issue here. Vietnamese people think it is very beautiful to be white. I heard about ten times today how beautiful I am, because I am really white. A mother even kept pointing at me and made her children look at me, because I was a foreigner and so white. In Holland we keep complaining about being white (right, Fenna and Steffie?), but here they love it. And therefore they use mouth caps (even though I am not really sure whether this is for protection against the sun), they were thin jackets on their motorbike (even though it is extremely hot) with a hood and protecting flaps for over your fingers and they use umbrella’s sometimes.
I had to go to a shop to take a picture for my monthly bus ticket. After taking the picture (which was indeed horrible, because I was all sweaty and had been sitting on a motorbike the entire day) the guy started to photoshop the entire picture. He made my face smaller, redness on my skin was removed, my lips were made more pink ánd he made the skin on my face and arms a few tints lighter. When I asked my buddy why he did this, she answered: because he thinks that you will like it better like this. Why I would like to look like, for me, a dead person on an already horrible picture is not clear to me. I think if I would look as white as on this picture in real life in Holland everybody would keep asking me if I was ill. But that is a very interesting cultural difference!

But I am deviating from my original story: the motorbike. Everybody has a motorbike here. I am writing this in my bedroom now and the only sounds I can hear from outsides are the buzzing sounds of a motorbike racing past and the claxons of motorbikes. It is a fast and convenient way of travelling in this city. BUT there are NO rules :D. Are you a pedestrian and are you walking on the pedestrian crossing? Too bad for you, motorbikes don’t stop. If you want to cross the road, you will have to zigzag between the motorbikes and hope that they won’t hit you. Is the traffic light red? So what. Do you want to turn left? Indicator? No way, you just start moving to the left and honk several times and then you hope the other vehicles around you will start braking. It is quite funny actually, but also dangerous. Once I saw it almost went wrong today. Leaving out all these dangers, it would be convenient to have a scooter here. But considering I never drove on a motorbike before and the level of driving is so to say advances I think I will stick with a bus.

After my first day I cannot say that I think Hanoi is a really beautiful city. It certainly has some beautiful things and I saw a few of these places. But it is especially very busy, full and sometimes a little in decay. The country is still developing. Of course this was only my first real day and I can’t wait to see more of the city and explore it thoroughly. Today I saw Hoan Kiem lake with the Ngoc Son temple. This temple is on an island and is connected to the land with the red Huc bridge. Furthermore we drove along Ho Tay, West lake. This is a lake that is quite close to the house of my host family. It is very beautiful and peaceful, this is an upcoming neighbourhood with a nice boulevard on the side of the lake and more expensive houses, because of the beautiful view. You can also rent a pedal boat there in the form of a swan, so I really want to try that some time. It is also really cool and breezy compared to the rest of the city.
I had my breakfast and lunch outside today. The food is really nice, light and healthy. My breakfast was soup with rice noodles, beef and vegetables. And for lunch we ate spring rolls filled with beef and vegetables, some kind of fried things and more vegetables and beef. For dinner at my host family’s house we had some rice with really nice fried tofu filled with beef. There are still many more things I would like to try. As long as it is no dog. I read in my book that in some restaurants 14 dogs per day are used. Blegh! Fortunately these places are on the outskirts of the city, so I don’t have such a big chance to eat dog by accident.

It is really really warm here. I really have to get used to it and I don’t know if I will ever get used to it. These two days it was between 30 and 37 degrees. It is really humid and sticky. It doesn’t matter what you wear, but after 2 seconds your clothes are stuck to your body. Taking a shower is great, but as soon as you touch your towel, your shower became useless. Luckily we have air-conditioning in the bedroom, otherwise it would be impossible to sleep. The Vietnamese people themselves keep saying it is really warm too, so maybe you will never get used to it. Anyway there are a lot of SULA’s around!

Tomorrow I will have my first ‘working’ day with AIESEC. There are more than 100 applications for the project in which we will do the workshops and tomorrow from these applications 50 students will be selected. We are only with two EP’s now (exchange participants), but we will help the AIESEC team from Hanoi to take interviews with the candidates. Before that I have to travel 1.5 hours by bus to the location: two buses, no clue where I have to go and whilst being able to speak ONE word of Vietnamese ‘Xin Chào’ (hello), I think this is going to be a very interesting experience. I think I will start making notes with my destinations on it (for the bus driver).

To be continued!