Istanbul, Istanbul <3

Ik vraag me altijd af hoe mensen Istanbul zien als ze er voor het eerst komen. Vaak is dat als toerist. Meestal is er niet veel tijd. Je bezoekt Sultanahmet en Taksim. Alle grote bezienswaardigheden worden in een paar dagen gepropt en dat is het. Wat denken mensen dan? Leuke stad om een keer bezocht te hebben? Waarschijnlijk. En dat is het.
Zij snappen niet dat er ook mensen zijn die verliefd worden op deze stad. Die bijna alles er aan geweldig vinden en er geen genoeg van krijgen. Ik denk dat er een heleboel mede-exchange studenten zijn die dit gevoel herkennen.
De Bosphorus die de stad scheidt in het Europese deel en het Aziatische deel. Elke keer dat je die brug oversteekt blijft het uitzicht adembenemend. Al minstens 100x ben ik de Bosphorus overgestoken via de brug of met de ferry en het blijft elke keer weer fantastisch.
De gebouwen met daartussen de omhoog stekende minaretten. De oproep tot gebed, 5x keer per dag. Dat blijft voor mij elke keer een fascinerend geluid. En dan gewoon die gigantische chaos. Het geroep van de vele straatverkopers ‘buyrun buyrun!’, toeterende auto’s, boze taxichauffeurs, massa’s mensen, eeuwig durende files en bureaucratie.
Iets dat je niet kan bevatten in een stedentripje van een week.
En dan het Turkse eten: kebab, balik ekmek, lahmacun, gözleme, een oneindige hoeveelheid zoete desserts met heel veel suiker of honing, aparte drankjes zoals salep en ayran, natuurlijk de simits, heerlijke vleesgerechten, zoals köfte, turkse koffie (kahve) en natuurlijk de kleine kopjes çay (thee) met héél véél suiker, heel veel çay. Elke dag opnieuw.

En dan de ongelofelijke drukte in de Istiklal, de prachtige moskeeën, de honderden winkeltjes in de grand bazaar, Kadiköy aan de Aziatische kant, het uitzicht vanaf de Galata toren, de sfeer bij een voetbalwedstrijd van Fenerbahçe (het ongelofelijk enthousiasme van Turkse mannen voor voetbal), de Turkse vlag die overal wappert en de liefde van de Turken voor hun land en cultuur. Sterk, zoals ik dat in Nederland nog nooit heb meegemaakt.
Ik geloof niet dat je Istanbul ooit na een week op zo’n manier gezien kan hebben. Ik ben er nu 6 maanden en nog steeds heb ik het gevoel dat ik de stad nog niet voor de helft ken. Ik kan er uren rondwandelen, zonder ergens naar toe te willen gaan, en nog verveel je je geen seconde. Nog elke dag verbazen deze stad, dit land en de mensen hier me. En dat ik deze stad nog bijna 4 maanden mijn woonplaats mag noemen maakt me heel erg gelukkig!

Mijn afgelopen maand was anders dan de vorige maanden. Natuurlijk waren bijna alle mensen die ik kende weg. En het was heel raar om opeens zonder hen hier te moeten zijn. We waren altijd samen, dag en (zo vaak delen van de) nacht. Dit semester zijn er veel minder exchange studenten en omdat wij, als studenten die hier al een semester langer zijn, al bekend zijn met alle dingen die de nieuwe studenten nu doormaken, is het om de een of andere manier moeilijker om met ze in contact te komen.
Maar we doen gewoon ons best! Ik probeer aan zoveel mogelijk activiteiten mee te doen om toch nieuwe mensen te leren kennen, Deniz (mijn roomie) en ik hebben een sportregime opgezet en gaan lekker vaak sporten om in shape te komen voor de zomer. Verder probeer ik in mijn vrije tijd zoveel mogelijk van Istanbul te zien, want er zijn nog zoveel dingen te zien en ik wil alles dat mogelijk is gezien hebben voor het einde van deze periode. Ik ben ook nog een weekend naar Izmir geweest met Özkan, inclusief een dagtripje naar het Griekse eiland Chios. Izmir is ook een hele mooie stad en leuk om een keer gezien te hebben. Máár elke Turkse stad moet ik dan toch even vergelijken met Istanbul en naast Istanbul vervagen ze allemaal. Tegen zo’n stad valt gewoon niet te concurreren!